شرکت تضامنی، شرکتی است که برای امور تجاری بین دو یا چند نفر، با مسئولیت تضامنی تشکیل می شود و اگر دارایی شرکت برای پرداخت تمام قروض شرکت کافی نباشد، هر یک از شرکا مسئول پرداخت تمام قروض است.
در اسم شرکت تضامنی، باید عبارت " شرکت تضامنی" و لااقل اسم یک نفر از شرکا ذکر شود.

- شرایط تشکیل و ثبت شرکت تضامنی

- مراحل تشکیل شرکت تضامنی چیست؟

در صورتی که اسم شرکت مستمل بر اسامی تمام شرکا نباشد، باید بعد از اسم شریک یا شرکایی که ذکر شده اند، عبارتی از قبیل " شرکا " یا " و برادران " قید شود.
قانون تجارت ایران مقررات مختصری را به این شرکت اختصاص داده که به طرز تشکیل ، شرکا و نحوه ی تغییر آن ها  و ... مربوط می شود. در ذیل به بررسی تغییر شرکا در شرکت تضامنی می پردازیم.

• شرکا در شرکت تضامنی

شرکت تضامنی حداقل از دو شریک تشکیل می شود.( ماده 116 قانون تجارت ) این شرکت را اشخاصی که دارای اهلیت عام هستند و منعی قانونی برای انجام دادن معاملات ندارند ( مثل ورشکسته در زمانی که ممنوع از دخالت در اموال خود است ) می توانند تشکیل دهند. شرکت تضامنی می تواند حتی از مشارکت دو یا چند شرکت دیگر نیز تشکیل شود.
مسئولیت تضامنی شرکای شرکت به اعتبار شریک بودن آن ها در شرکت است و فرقی نمی کند که شریکی از ابتدای تشکیل شرکت در آن وارد شده باشد یا در زمان حیات آن. ماده 125 قانون تجارت بیان می کند : " هر کسی به عنوان شریک ضامن در شرکت تضامنی موجودی داخل شود، متضامناَ با سایر شرکا مسئول قروضی هم خواهد بود که شرکت قبل از ورود او داشته، هر قراری که بین شرکا برخلاف این ترتیب داده شده باشد، در مقابل اشخاص ثالث کان لم یکن است ".

• تغییر شرکا در شرکت تضامنی

در طول حیات شرکت، ممکن است در ترکیب شرکا تغییراتی ایجاد شود، خواه به سبب خروج یک شریک یا به سبب اخراج یکی از شرکا و فوت او .
در ارتباط با خروج شرکا باید گفت : در شرکت تضامنی هیچ یک از شرکا نمی تواند سهم خود را به دیگری منتقل کند، مگر با رضایت تمام شرکا ( ماده 123 ق.ت ) شرکا نمی توانند خلاف این قاعده را در شرکتنامه یا اساسنامه پیش بینی کنند؛ زیرا این قاعده جنبه آمره دارد. ممنوعیت، هم شامل فرضی است که شریکی می خواهد سهم الشرکه خود را به شریک دیگر منتقل کند و هم فرضی که او می خواهد سهم الشرکه را به اشخاص ثالث منتقل کند. مع ذلک، اگر در اساسنامه حق فسخ شرکت از شرکا سلب نشده باشد، هر شریک می تواند مطابق ماده 137 قانون تجارت، به شرط اینکه فسخ با قصد ضرر نباشد و تقاضای فسخ شش ماه قبل از فسخ به طور کتبی به شرکا ابلاغ شود، قرارداد شرکت را فسخ کند، مشروط به اینکه شرکا به انحلال شرکت راضی نباشند و به شریک اجازه ندهند سهم الشرکه را انتقال دهد. در فرض اخیر، شریک متقاضی می تواند از دادگاه صلاحیت دار، انحلال شرکت را تقاضا کند.
شرکا در دو فرض می توانند شریکی را از شرکت اخراج کنند : الف) چنانچه شریکی از دادگاه، انحلال شرکت را بر اساس دلایل موجه، طبق ماده 136 قانون تجارت تقاضا کند، اما ثابت شود دلیل انحلال فقط مربوط به شریک یا شرکای معینی است، دادگاه در این فرض به اخراج شریک یا شرکای معین حکم خواهد داد؛ ب) فرض دوم، زمانی است که یکی از شرکا ورشکسته شود یا یکی از طلبکاران شخصی یکی از شرکا انحلال شرکت را تقاضا کند. در این صورت نیز شرکای دیگر می توانند سهم شریک در شرکت را نقداَ پرداخت و او را از شرکت اخراج کنند.
هر گاه یکی از شرکا فوت کند و سایر شرکا به بقای شرکت رضایت دهند، قائم مقام متوفی باید در مدت یک ماه از تاریخ فوت، رضایت یا عدم رضایت خود را به بقای شرکت کتباَ اعلام کنند و اگر به بقای شرکت رضایت ندهند، شرکت باید منحل شود. برعکس اگر به بقای آن رضایت دهند و یا ظرف مدت یک ماه سکوت کنند، شرکت با حضور شرکای باقی مانده و قائم مقام متوفی ادامه حیات خواهد داد. ماده 139 قانون تجارت که این قاعده را بیان می کند، جنبه آمره دارد و بنابراین توافق خلاف آن در اساسنامه یا شرکتنامه قابل پیش بینی نیست. البته به این قاعده انتقاد وارد است، زیرا شرکا را مجبور می کند با وجود مطلوب بودن وضع بازرگانی شرکت، به درخواست حتی یک شریک، شرکت را منحل کنند.