مالکیت فکری یک مفهوم حقوقی است که براساس آن چگونگی حمایت و استفاده از محصولات فکری بشر تعیین شده است. هرچند موضوع این نوع مالکیت ابتکارها و تراوش های ذهنی انسان است، دارای ارزش مادی نیز می باشد و چون ارزش اقتصادی دارد، جزء گروهی از اموال به حساب می آید مانند: حق مولف، حق اختراع، حق علائم تجاری، حق اسرار تجاری. به همین جهت احترام به آن، همچون سایر مالکیت ها بلکه فراتر از آن، در نظام حقوقی کشور ما و در نظام بین المللی جایگاه ویژه ای دارد. از این رو، برای حمایت از این نوع مالکیت، سازمان جهانی مالکیت فکری موسوم به "وایپو" به وجود آمده است. در این سازمان معاهده های جند جانبه بسیاری میان دولت ها منعقد گردید از جمله آن ها، کنوانسیون پاریس برای حمایت از مالکیت صنعتی و کنوانسیون برن برای حمایت از آثار ادبی و هنری. بنابراین مالکیت فکری شامل دو قسمت کلی است : 1. مالکیت صنعتی 2- مالکیت ادبی و هنری