هر بازرگانی که محصول خود را به بازار عرضه می کند می تواند علایم تجارتی مخصوصی برای آن محصول اختیار نماید؛ بشرطی که علایم مزبور را طبق قانون در اداره ثبت شرکت ها و علایم و اختراعات که دفتر مخصوصی برای ثبت علامت تجارتی دارد به ثبت رساند. برای این منظور است که ماده 2 قانون ثبت علایم و اختراعات مقرر داشته است که:"حق استعمال انحصاری علایم تجارتی فقط برای کسی شناخته خواهد شد که علامت خود را به ثبت رساند." بدین ترتیب، چنانچه قصد دارید علامت تجارتی خود را به ثبت برسانید کارشناسان ما در ثبت شرکت کارا با چندین دهه سابقه ی درخشان، مستعد می باشند که شما را در تحقق اهدافتان یاری رسانند. کافیست با همکاران ما تماس حاصل نمایید.

قانون تجارت در مورد اینکه قرارداد شرکت (شرکتنامه) باید حاوی چه نکاتی باشد، سکوت کرده است. قانون ثبت شرکت ها و نیز لایحه ی اصلاحی 1347 فقط به مندرجات اساسنامه اشاره می کنند اما به اینکه «قرارداد شرکت» که میان موسسان اولیه ی شرکت تنظیم می شود باید چه شروطی داشته باشد اشاره ای ندارند. آنچه مسلم است، قرارداد شرکت باید متضمن امضای شرکاء یا نمایندگان قانونی آن ها باشد وگرنه اعتبار نخواهد داشت.

در طول تدوین مطالب انواع شرکت های تجاری از مجامع عمومی عادی سالیانه، عادی بطور فوق العاده، فوق العاده و هیئت مدیره سخن گفته شد اما باید دید که تنظیم صورتجلسات در مجامع فوق چگونه است و چه تصمیمی به موجب چه نوع صورتجلسه ای به مرجع ثبت شرکت ها اعلام می گردد.

اساسنامه مهم ترین رکن شرکت سهامی است. در واقع چارچوب روابط و تقسیم منافع و زیان و نحوه اداره شرکت را اساسنامه معین می کند. همچنین اساسنامه تابع نظر موسسین و اکثریت دارندگان سهام است و به خاطر اهمیت آن، قانون موارد الزام آوری را در آن شرط نموده است. 

شرکتنامه نوعی سند رسمی است که بین دو یا چند شریک به منظور تشکیل شرکت تجارتی تنظیم می شود و برابر قانون تجارت (ماده 197 قانون تجارت) پس از آنکه شرکت تشکیل شد در همان ماه اول باید خلاصه ای از شرکتنامه و ضمائم آن به وزارت دادگستری ارسال شود. در واقع، شرکتنامه سند معتبری است که مندرجات آن قسمتی از اساسنامه شرکت است که به وسیله قوه قضاییه چاپ گردیده و در اختیار سازمان ثبت اسناد و املاک کشور و اداره کل ثبت شرکت ها و مالکیت صنعتی قرار می گیرد و به وسیله موسسین تنظیم می گردد.

مقدمه:

یکی دیگر از شرکت های تجارتی شرکت های  تعاونی است که هدف آن با سایر شرکت هایی که تاکنون درباره ی آن ها صحبت شد فرق می نماید. هدف شرکت های سهامی عام و خاص و نسبی و غیره فعالیت به منظور سود و بهره دهی بیشتر است در صورتی که هدف اصلی شرکت های تعاونی کمک به بهبود وضع اقتصادی و رفاه شرکاء و تامین حوائج و نیازمندی های مخصوص آن ها است.

شرکت تضامنی شرکتی است که در تحت اسم مخصوص برای امور تجارتی بین دو یا چند نفر با مسئولیت تضامنی تشکیل می شود.اگر دارایی شرکت برای تادیه تمام قروض کافی نباشد هر یک از شرکاء مسئول پرداخت تمام قروض شرکت است.هر قراری که بین شرکاء برخلاف این ترتیب داده شده باشد در مقابل اشخاص ثالث کان لم یکن خواهد بود.(ماده 116)

در کنار شرکت های تجارتی قانونگذار نهاد حقوقی خاصی را که دارای شخصیت حقوقی مستقل می باشد جهت انجام اموری که جنبه غیر تجارتی دارد از قبیل کارهای علمی یا ادبی یا امور خیریه یا خدمات شهری و یا خدمات آموزشی و غیره پیش بینی نموده است.

برای ثبت افزایش سرمایه شرکت های سهامی خاص(از طریق صدور سهام جدید) می بایست اظهارنامه به امضای کلیه اعضاء هیئت مدیره رسیده و به انضمام مدارک مشروحه زیر به مرجع ثبت شرکت ها تقدیم گردد:
-صورتجلسه مجمع عمومی فوق العاده که افزایش سرمایه را تصویب نموده یا اجازه آن را به هیات مدیره داده و در صورت اخیر صورتجلسه هیات مدیره که افزایش سرمایه را مورد تصویب قرار داده است.
-یک نسخه از روزنامه که آگهی مربوط به افزایش سرمایه (آگهی موضوع ماده 169 ل.ا.ق.ت) در آن انتشار یافته است.

طبق اصل 81 قانون اساسی،"دادن امتیاز تشکیل شرکت ها و موسسات،در امور تجارتی و صنعتی و کشاورزی و معادن و خدمات به خارجیان،ممنوع است".
اصل فوق الذکر در عمل تولید اشکالات فراوانی نمود،زیرا اکثر ممالک جهان جهت برطرف کردن حوائج خود خصوصاَ در زمینه های تکنولوژی و صنعت محتاج به همیاری و مساعدت سایر کشورها هستند و ایران نیز از این قاعده مستثنی نمی باشد.بنانراین جهت رفع این مشکل اداره ی ثبت شرکت ها بر مبنای اظهارنظر شورای نگهبان فقط زمانی مبادرت به ثبت شرکت های خارجی(شعبه یا نماینده)می نماید که قبلاَ با یکی از ادارات یا نهادهای دولتی قرارداد منعقد کرده باشد،به عبارت دیگر فقط شرکت های خارجی را که طرف قرارداد با دولت جمهوری اسلامی ایران هستند می توان به ثبت رسانید.