شرکت ها هم مانند اشخاص حقیقی، اسم دارند که به آن مرسوم است و قانون تجارت ایران نیز در مورد همه شرکت ها مقرر کرده است که تحت اسمی خاص تشکیل می شوند.
اسم شرکت گاه به فعالیت شرکت بستگی دارد (مانند "خانه گستر" برای یک شرکت خانه سازی) گاه صرفاَ فانتزی است (مانند "خوش حساب") و گاه ممکن است از اسم یک یا چند نفر از شرکا تشکیل شده باشد. اسم شرکت الزاماً اسم تجارتی آن نیست، ولی چون شرکت تحت این عنوان تجارت می کند، معمولاً اسم شرکت اسم تجارتی او نیز هست و از این نظر، دارای ارزش اقتصادی بوده، قسمتی از دارایی شرکت را تشکیل می دهد که قابل انتقال است (ماده 579 ق.ت). به همین دلیل جز در مورد شرکت تضامنی (ماده 117 ق.ت) اگر اسم شرکت اسم یکی از شرکا باشد، پس از خروجش از شرکت نمی تواند بدون عوض تغییر اسم شرکت را تقاضا بکند، چه اسم مزبور متعلق به شرکت است و جزء دارایی او محسوب می شود.

ثبت علائم تجاری قبلاَ اجباری نبود و به اختیار صاحبان صنایع و تجار گذاشته شده بود. لیکن تصویب نامه مصوب 3 اردیبهشت 1328 هیئت دولت، ثبت علائم تجاری را برای موارد زیر اجباری نمود.

1-مواد غذایی که در لفاف و ظروف مخصوصی باشد. مثل کنسرو، کره، شکلات و روغن های مختلف و...

 مخترع با ثبت اختراع خود می تواند به صورت قانونی و رسمی اعلام نماید که صاحب محصول مورد نظر است. بنابران از هرگونه سوءاستفاده از این اختراع، جلوگیری خواهد شد.

ابداع محصول صنعتی تازه و نیز کشف وسیله ی تازه یا اعمال وسایل موجود به طریق نو برای تحصیل یک نتیجه یا محصول صنعتی یا فلاحتی را اختراع گویند .

ماده ی 27 قانون ثبت علایم تجارتی و اختراعات ایران مقرر می دارد: هر کس مدعی یکی از امور ذیل باشد می تواند تقاضای ثبت اختراع نماید:

برابر ماده ی 5 قانون ثبت علائم و اختراعات مصوب سال 1310 ثبت علائم ذیل مجاز نیست:

امروزه در قبال احتیاجات روز افرون،افراد ضعیف مخصوصاَ کشاورزان و کارگران ،جز با کمک یکدیگر نمی توانند مشکلات بزرگی را حل کنند.یک فرد متمول یا توانا شاید بدون کمک دیگران بتواند حوائج خود را برآورد ولی بیشتر افرادی که از جنبه ی مالی ضعیف اند،اگر به یکدیگر کمک نکنند هرگز نمی توانند زندگی خوبی داشته باشند.

ثبت نام تجاری

 مطابق ماده 1 قانون علائم و اختراعات مصوب اول تیر 1310 "علائم تجارتی عبارت از هر قسم علامتی است اعم از نقش، تصویر، رقم، حرف، عبارت، مهر، لفاف و غیر آن که برای امتیاز و تشخیص محصول صنعتی تجارتی یا فلاحتی اختیار می شود." به بیانی دیگر، یک نام تجاری، عبارت و یا اصطلاحی است که معرف کالا و خدمتی می باشد که توسط یک فروشنده یا یک بنگاه عرضه می شود.

یک نام تجاری دربرگیرنده ی همه احساسات، ویژگی ها و مفاهیمی است که به یک نام گره خورده است. اعتماد و داشتن تعلق خاطر به یک عنوان و نام تجاری، اتفاقی نیست. قیمت، تداوم کیفیت، نحوه ی ارائه ی محصول و وخدمت است که موجب اعتماد و رضایت مشتری می شود.

ثبت موسسات غیر تجارتی

اشخاص حقوقی بر سه قسمند:

1-کلیه ی شرکت های تجارتی که در قانون ذکر شده.
2-تشکیلات و موسساتی که برای مقاصد غیر تجاری تشکیل شده، پس از ثبت در دفتر مخصوص
3-موسسات و تشکیلات دولتی و بلدی به محض ایجاد.
ماده ی اول آئین نامه ی اصلاحی ثبت تشکیلات و موسسات غیر تجارتی می گوید:

شرکت مختلط غیر سهامی شرکتی است که برای امور تجارتی در تحت نام مخصوصی بین یک یا چند نفر شریک ضامن و یک یا چند نفر شریک با مسئولیت محدود، بدون انتشار سهام،تشکیل می شود(ماده ی 141 ق.ت).

ثبت شرکت نسبی فقط در حقوق ایران دیده می شود و در حقوق اروپایی ها وجود ندارد. در واقع، قواعد حاکم بر این شرکت، تلفیقی است. از قواعد حقوق مدنی و قواعد حقوق تجارت در مورد شرکت تضامنی و عمده خصوصیت آن این است که در آن، مسئولیت شرکا در قبال اشخاص ثالث به نسبت سهم الشرکه آنهاست. ماده 183 قانون تجارت این خصوصیت شرکت نسبی را به این نحو بیان می کند:"شرکت نسبی شرکتی است که برای امور تجارتی در تحت اسم مخصوصی بین دو یا چند نفر تشکیل و مسئولیت هر یک از شرکا به نسبت سرمایه ای است که در شرکت گذاشته"

تشخیص اینکه شرکتی ایرانی است یا خارجی چندان مشکل نیست. شرکت هایی که در ایران تشکیل بشوند و مرکز اصلی آن ها در ایران باشد، ایرانی و سایر شرکت ها خارجی هستند. البته هر گاه شرکت در خارج تشکیل شود، ولی مرکز اصلی اش در ایران باشد نیز شرکت ایرانی است. مشکل زمانی ایجاد می شود که شرکت خارجی یک شرکت چند ملیتی باشد. شرکت چند ملیتی شرکتی است خصوصی یا دولتی که به سبک شرکت خصوصی اداره می شود (مانند شرکت رنو در فرانسه) و در کشورهای مختلف صاحب دارایی (صنعتی،تجاری،مالی) است و این دارایی را به صورت هماهنگ در سطح بازار بین المللی به کار می گیرد.